Jane Leusink weet het nog, het moment waarop ze door de ‘muze’ werd bezocht. Het was omstreeks 1994. Ze zat ’s avonds in de auto op weg naar huis en luisterde naar de radio. Opeens hoorde ze een stem de volgende zin uitspreken: ‘Het is rustig hier op het eiland.’  Zeven, tamelijk alledaagse woorden. En toch raadselachtig. ‘Die zin appelleerde aan iets echts’ , herinnert Leusink zich. ‘Het voerde me terug naar Suriname waar ik daarvoor een tijdje was geweest. Het was vooral een merkwaardige gewaarwording. Ik werd gegrepen door iets taligs. Het was een ervaring die ik niet eerder zo bewust had meegemaakt.’ Thuis zette ze de zin op papier. En de dagen erna groeide er een gedicht uit.

Zie daar haar poëtica in een notendop, of althans een glimp van die poëtica. De gedichten van Jane Leusink komen niet linea recta voort uit een anekdote, gevoel, herinnering, gelegenheid of beeld. Ze rijzen op de eerste plaats op uit de taal. Soms is een zin uit de krant al voldoende als aanzet. Soms gebeurt het na woorden die ze bij toeval opvangt, op een bankje in het park. Joep van Ruiten (Dagblad van het Noorden)